Udar jest sprawą całej rodziny, mimo że jest doświadczeniem jednej osoby. Po okresie hospitalizacji cały ciężar zajmowania się chorym spada na domowników, nierzadko jest to małżonek, jedyna osoba, która poświęca się pomocy swojemu bliskiemu. Wraz z upływem czasu, opiekun zaczyna odczuwać negatywne skutki takiego stanu rzeczy – jest zniechęcony, czuje się winny, martwi się obciążeniem finansowym, pojawiają się problemy w relacjach. Obciążenie psychiczne jest ogromne i wielu opiekunów doświadcza depresji, prawdopodobieństwo jej wystąpienia wzrasta wraz z czasem trwania choroby. Ponadto jego stan psychiczny jest powiązany ze stanem zdrowia chorego – im jest on gorszy, tym większe ryzyko wystąpienia depresji. Wraz z nią mogą pojawić się inne choroby, dlatego dbałość o opiekuna jest równie ważna jak pomoc choremu.
Pomoc psychologiczną, m.in. dla opiekunów w trudnej sytuacji życiowej świadczą Ośrodki Pomocy Społecznej, gdzie można skorzystać z porady psychologa. Są to wizyty nieodpłatne.
Baza adresów ośrodków pomocy społecznej w Polsce
Również nieodpłatnie można konsultować się z psychologiem w poradniach NFZ, na pierwszą wizytę trzeba mieć jednak skierowanie od lekarza ubezpieczenia zdrowotnego lub od psychiatry. Kolejne spotkania można kontynuować umawiając się bezpośrednio z psychologiem.
Nieformalnej pomocy można szukać w stowarzyszeniach i fundacjach zrzeszających ludzi związanych z udarami mózgu, także poprzez Internet, gdzie o swoim istnieniu informują grupy wsparcia. Kontakt z innymi opiekunami jest nie tylko źródłem wsparcia, ale też praktycznej wiedzy niezbędnej w opiece nad chorym.
Oprócz tego każdy opiekun powinien pamiętać o sobie i sam dbać o swój dobrostan psychiczny:
- dbać o swój nastrój (np. spotykać się z innymi ludźmi, prowadzić dziennik i trudne emocje przelewać na papier)
- starać się jak najwięcej wypoczywać, aby nie dopuścić do fizycznego i psychicznego przemęczenia,
- podtrzymywać zainteresowania, hobby,
- każdego dnia mieć chwilę czasu tylko dla siebie,
- nie rezygnować z drobnych codziennych rytuałów,
- utrzymywać znajomości, spotykać się z przyjaciółmi
- odnaleźć grupy wsparcia dla osób w podobnej sytuacji życiowej,
- pozwalać choremu na wykonywanie drobnych czynności wspierając tym samym jego samodzielność i oszczędzając własne siły,
- być otwartym na pomoc z zewnątrz.