Dzisiaj pan kurier przyniósł książkę „Padnij Powstań” autorstwa Jacka Rozenka, któremu w redakcji pomagał Sergiusz Pinkwart. Poniżej dzielę się moimi spostrzeżeniami po przeczytaniu tej książki.
Pan Jacek Rozenek – polski aktor filmowy, telewizyjny, teatralny i dubbingowy, lektor, konferansjer, trener biznesu, coach i animator kultury, pisze: „Udar zmienił moje życie. Ale był też najcenniejszą lekcją, jaką mogłem dostać. Dzięki niemu zrozumiałem, jak wielka siła jest we mnie”. Książka jest opisem osobistych doświadczeń jak również cennym poradnikiem zawierającym wypowiedzi lekarza, psychologa, rehabilitanta oraz praktyczne porady.
Ciężko mi napisać recenzję, nie porównując udarów i doświadczeń z tym związanych. W książce przeczytamy o tym jak aktywny, wysportowany człowiek jest sprowadzony do parteru i nie ma wpływu na to co się z nim dzieje. Kolejny raz potwierdza się to, że architektem naszego życia tak naprawdę jest zdrowie. Jak los odebrał autorowi wszystko, co miał i w jednej krótkiej chwili zawalił się cały dotychczasowy świat, w którym funkcjonował. Który z życia na wysokich obrotach staje przed ścianą i zderza się ze światem, w który zostaje wrzucony bez ostrzeżenia.
Książka uzmysławia czytelnikowi, jakie odczucia i myśli pojawiają się u osoby po takim poważnym załamaniu zdrowotnym.
Nigdy nie czytałam takiej książki, gdzie możemy się spotkać z szybkim wychodzeniem z udaru, gdzie to wszystko co złe, pozostaje wspomnieniem. Ale i jakiegoś rodzaju ostrzeżeniem.
Ciekawe było dla mnie czytanie tej książki przede wszystkim dlatego, że mogłam zobaczyć męski punkt widzenia, który jest bardziej zadaniowy niż emocjonalny.
Pada tam zdanie „zobaczysz, że wyjdziesz z tego”. Ze względu na osobiste doświadczenia jak i wiele mi dobrze znanych historii ludzkich na ten temat, mogę stwierdzić, że nie zawsze dobrze się kończy taki udar, a człowiek może dokonać tylko tego na co w danym momencie pozwoli jego mózg. I nie można tego założyć z góry.
Ludzie zapominają, że życie jest nieprzewidywalne, że każdy z dnia na dzień może stać się niepełnosprawnym i tak pozostać. I ten bogaty jak i biedny, ładny czy brzydki. Sławny czy szary Kowalski. Choroba nie wybiera, ale na szczęście niektórzy tylko zapamiętają to po latach jako lekcję od życia. Pan Jacek miał niebywałe szczęście, że wrócił do sprawności, w mojej subiektywnej ocenie – w szybkim tempie.
A sprawy zawodowe sądzę, że poukładają się z czasem, byle było to co najważniejsze – zdrowie.
Bo życie nie jest biało czarne i nie możemy zmienić przeszłości, ale zawsze mamy szansę się z niej uczyć.
Książkę polecam. Dla mnie – pozytywny kop.
Napisała dla Was Anna Naskręt
